Życie religijne Egipcjan było niezwykle bogate i złożone. Czcili oni wielu różnych bogów, dlatego ich religię nazywamy politeistyczną. Niektóre z bóstw miały postać ludzką, inne zwierzęcą. Poza tym czczono także bogów, których wyobrażano sobie jako ludzi z głowami zwierząt. Boski aspekt miały wszystkie zjawiska i elementy natury. Najważniejsi byli: bóg Słońca Re, bóg ziemi Geb, bogini nieba Nut oraz bóg świata podziemnego Ozyrys. Każde z bóstw opiekowało się określoną dziedziną życia. Bardzo rozbudowane były opowieści o bogach, czyli mitologia.
Lokalni bogowie zyskiwali na znaczeniu, kiedy okazywało się, że z miasta, w którym byli czczeni, wywodził się panujący faraon lub jego dynastia. W ten sposób Ptah z miasta Memfis, Re z Heliopolis czy Amon z Teb stali się ogólnoegipskimi bóstwami, które pomogły zjednoczyć kraj w okresach upadku i wzmocnić monarchię.
Życie pozagrobowe.
Starożytni Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe, które mogło być szczęśliwsze niż życie doczesne. Uważali, że po śmierci następuje oddzielenie się duszy od ciała, jednak w pewnych wypadkach dusza może do niego powracać, odnajdując w nim schronienie. Podróży do krainy zmarłych miało dopomóc odpowiednie przygotowanie ciała, mumifikacja, która zapobiegała jego rozkładowi.
Dla egipskiej religii charakterystyczny był kult utożsamianych z bogami zwierząt, które po śmierci również nierzadko mumifikowano. W ten sposób postępowano z tysiącami krokodyli, pawianów, kotów, ryb i ptaków.
Miejsca pochówku znajdowały się zwykle na skraju pustyni, bo ziemia blisko rzeki była zbyt cenna i przeznaczano ją tylko pod uprawę. Najsławniejszym cmentarzem Egiptu jest Dolina Królów w okolicy Teb, gdzie w wykutych w skałach grobach chowano faraonów.
Pismo w obrazkach.
Dla rozwoju kultury egipskiej ogromne znaczenie miało wynalezienie pisma. Najwcześniejszą jego postacią były hieroglify, czyli znaki obrazkowe. Po kilku wiekach upowszechniła się uproszczona forma pisma hieroglificznego używana na co dzień przez urzędników, kupców i pisarzy, zwana pismem hieratycznym.
Teksty zapisywano atramentem na płachtach z papirusu. Roślina ta rosła tylko w Egipcie. Papirus jako materiał pisarski stanowił dodatkowe źródło dochodu Egipcjan.
Wynalezienie pisma nie było jedynym osiągnięciem Egipcjan. Znali bardzo dobrze matematykę i geometrię, które przydawały się w administracji oraz przy budowie piramid. Byli świetnymi inżynierami. Wznoszone przez nich wielkie budowle wymagały starannego projektowania i skomplikowanych obliczeń, dlatego posługiwali się podobnym do naszego dziesiętnym systemem liczbowym. Opanowali również umiejętność obliczania ułamków i dzielenia liczb.
